donderdag 17 mei 2012

De kristallen schedel.



“Wat in mythen onwaarschijnlijk lijkt, ontsluit voor ons de weg naar waarheid. Hoe meer paradoxaal en ongewoner een raadsel is, hoe meer het ons lijkt aan te sporen, het niet bij het loutere woord te laten, maar ons in te spannen om het daarin verborgen waarheidsgehalte te ontdekken.”

-Keizer Julianus (331-363 na Chr.).


Mythen, legenden en fantastische verhalen die in de voorbijgaande duizenden jaren zijn opgetekend staan af en toe in een nieuw middelpunt en kunnen in onze tijd tot een begrijpelijke werkelijkheid evalueren. Dit verhaal gaat over een kristallen schedel welke in 1927 werd ontdekt in de ruïnestad Lubaantuum, wat iets betekent als “Oord der gevallen stenen”. Deze plaats lag in het zuiden van de Engelse kroonkolonie British Honduras (het huidige Belize).
In 1903 circuleerden er berichten omtrent een nog niet onderzochte ruïnestad nabij de Rio Colombia. De gouverneur van de kroonkolonie gaf de amateur archeoloog dr. Thomas Gann de opdracht om het betreffende gebied te onderzoeken. Korte tijd later werden er inderdaad overgroeide structuren gevonden midden in het tropische regenwoud. Zijn aantekeningen komen uiteindelijk in handen van R.E. Merwin van het Peabody Museum in Harvard, die in 1915 de overwoekerde ruïnes weet bloot te leggen en begon met het maken van overzichtskaarten. In 1924 gaat dr. Gann terug naar de verzonken stad. Hij is aanvankelijk van mening dat hij de oudste Maya stad van Midden-Amerika heeft ontdekt, maar dat blijkt later niet het geval te zijn. In zijn archeologisch gezelschap bevonden zich F.A. Mitchell-Hedges, diens aangenomen dochter Anna, zijn secretaresse Jane Houlson, captain Joyce van het British Museum te Londen en zijn levenspartner lady Richmond-Brown, die hem bij verschillende opgravingen vergezelde. Ze waren ook allen geïnteresseerd in de verdwenen wereld van Atlantis.

Het is 1927 en opnieuw zijn de onderzoekers in de laat klassieke Maya stad aan het werk. Nog slechts gedeeltelijk zijn delen van half verborgen tempels en een enkel gedeelte van een piramide blootgelegd. Maar de regentijd komt eraan en dan is verder werken vrijwel zinloos. Honderden bewerkte schelpen worden gevonden, delen van een menselijke schedel, veel graven en veelkleurig beschilderde vaten van aardewerk. Ze moesten zich haasten om alle vondsten te rubriceren. Dan gebeurt er iets heel bijzonders: Anna vindt uitgerekend op haar verjaardag bij het rondsnuffelen tussen de overblijfselen van een altaar, een kristallen schedel. De vindplaats werd meteen uitgekamd. Iedereen was in opperste verrukking en de meegekomen Maya’s vielen op hun knieën om het in hun ogen goddelijke te aanbidden. De schedel die oplichtte door een zonnestraal tussen de bomen van het regenwoud woog 5,3 kilogram en was uit een stuk bergkristal vervaardigd. De vader van Anna merkte op dat de onderkaak ontbrak. Deze werd drie maanden later en zeven meter van de schedel vindplaats aangetroffen. Het was moeilijk zoeken tijdens de regentijd, met schorpioenen, duizendpoten van grote afmetingen en gevaarlijke slangen.

Pas in het begin van de jaren dertig werd de vondst door de groep van Frederick Mitchell-Hedges in de openbaarheid gebracht. Via een artikel in de zondagseditie van de New York American op 24-2-1935. Deze publicatie deed veel stof opwaaien en de schedel baarde opzien, maar werd uiteindelijk door tegenstanders, die de echtheid betwijfelden, verheven tot de meest omstreden archeologische opgraving. Degenen die de echtheid bestreden voerden als argumenten aan: Waarschijnlijk wilde Frederick zijn pleegdochter een verjaarscadeau schenken en werd de schedel als een paasei verstopt. De betrekkelijk lange tijd tussen vondst en publicatie. Men kende schedel culten bij de Azteken en Mixteken, maar niet bij de Maya volken. Medestanders van de echtheid van de schedel benadrukten dat de schedel op weergaloze wijze was vervaardigd. Ook de oprechtheid van Frederick, die nimmer van een onserieus gedrag kon worden beticht en het feit dat hij niet was geïnteresseerd in het financiële gewin dat zijn opgravingen hem konden opleveren. Er was geen wetenschapper die beweerde dat dit voorwerp met Maya kunst in verband kon worden gebracht. In 1936 opperden belangrijke antropologen in Engeland, dat de kristallen schedel van Lubaantun een kopie was van de Azteekse schedel welke in 1889 was gevonden en in 1903 door het British Museum was verworven.

In de film Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008) zijn meerdere legenden rond kristallen schedels aan elkaar gekoppeld. Deze zouden in de Atlantis periode zijn gemaakt. Ze zouden paranormale gaven hebben en je zou ze nooit recht in de ogen mogen kijken. Volgens een andere legende bestaat er een buitenaardse oorsprong. Er zouden dertien van die schedels op aarde aanwezig zijn. Eenmaal herenigd zouden ze hun kennis met de mensheid willen delen. Vele mensen voelen de kracht van de kristallen schedels en mediteren via de schedels met onbekende entiteiten.
Volgens archeologisch conservator Frank Dorland zou de schedel tussen de 1000 en 12.000 jaren oud zijn. Hij kwam na onderzoek (1964-1970) tot deze conclusie. Hij ontdekte dat de schedel zygomatische bogen bevatte, welke als lichtpijp functioneerden. Deze lichtpijpen kanaliseerden het licht, dat vanuit de basis van de schedel naar de oogkassen werd gestuurd. Via deze oogkassen, welke als concave lenzen functioneerden, werd het licht naar het hersengedeelte van de schedel geleid. Het gevolg was, dat zodra de schedel op een lichtbron werd geplaatst, de ogen begonnen te gloeien en dan leek het alsof de gehele schedel in vuur en vlam stond.

In de jaren negentig van de vorige eeuw werd opnieuw uitvoerig onderzoek verricht met behulp van scanning tunneling microscope en de conclusie van het British Museum was dat de schedel was gefabriceerd met slijpinstrumenten, die pas in de tweede helft van de 19e eeuw waren ontwikkeld. Dit is geen direct bewijs voor ouderdom, omdat er in het verleden mogelijk technieken zijn gehanteerd door ET intelligenties of door de cyclische tijdsfactor, waarbij het verleden de toekomst ontmoet. Het ontsluit voor ons niet de weg naar waarheid, maar wel naar een mogelijke werkelijkheid, die verstopt is onder een wolk van gemanipuleerde geschiedenis.

J.J.v.Verre.


Literatuur:

-Het mysterie van de kristallen Maya schedel, www.belizevakantie.nl
-Kunnen 13 kristallen Maya schedels de wereld redden? www.wereldgeheimen.nl
-Erfgenamen van Kosmische Kennis, buitenaardsen en hun invloed op de Maya’s en Hopi.
Peter Fiebag.Uitgeverij Tirion,Baarn.
-Kristallen schedel, Wikipedia.
-Labaantun. N.Hammond. Cambridge,1975.
-Atlantis,Spirituele Filosofie,2-2-2009.