dinsdag 18 maart 2014

Gaia, de levende planeet.





Onze aarde is een levende planeet en niet slechts het decor van onze menselijke poppenkast. Het is als bijzondere entiteit onze moeder, onze onvervangbare schoot die het leven koestert in al zijn gedaanten. Het is niet onze vijand welke we moeten overwinnen en niet onze tuin die we ongestraft kunnen plunderen en vergiftigen. Toch hebben wij te weinig begrip waarschijnlijk door egoïsme en onwetendheid. De roepende geluiden dat we onze aarde moeten redden en ons bewust moeten zijn van een wankel evenwicht wat in de toekomst het leven ernstig kan verstoren en de ondergang kan bewerkstelligen. Maar het is niet de aarde die wordt bedreigd, maar het zijn wij, mensen die het risico lopen te worden uitgeroeid. Uiteindelijk zal de aarde wel overleven en zich met nieuwe levens verbinden. Hoe is het leven met onze moeder verstrengeld geraakt tot één entiteit?

In hun artikel: “Life before earth” beschrijven Alexei Sharov en Richard Gordon dat het leven zo’n 9,7 miljard jaar oud is en de aarde maar 4,5 miljard jaar. Hun studie is gebaseerd op de snelheid waarmee het leven op aarde complexer werd. Uit hun onderzoek blijkt dat de complexiteit van genen exponentieel toeneemt en ongeveer elke 376 miljoen jaar verdubbelde. Hun conclusie was dat het leven niet op aarde kon zijn ontstaan als we de genetische complexiteit extrapoleren naar het verleden. Werd onze planeet bewust ingezaaid vanuit een andere intelligentsia of passeerde er een komeet die micro-organismen bevatte? Deze vraag is interessant maar niet opportuun in de essentie van deze beschouwing.

De aarde als entiteit is een zelf regulerend systeem dat zich kan aanpassen aan veranderende omstandigheden.Een evoluerend wezen, nauw gerelateerd aan de ontwikkeling van zijn begroeiingen en met zijn bewoners waaronder de mensheid. Vanuit de ruimte gezien is onze planeet een organisch bouwwerk, verweven met meerdimensionaal bewustzijn. De aarde is meer dan zijn planeet zijn alleen, ze is verbonden met het universum. Vanuit de ruimte is onze aarde een kwetsbaar bolletje in een kosmisch kunstwerk. Vanuit het menselijk beleven op aarde is onze planeet een machtige en onvoorspelbare entiteit. Zij regeert het bestaan met stormen, overstromingen, droogte, aardbevingen en verschuivingen, uitbarstingen van vuur, ijzige koude en verzengende hitte. Maar ook met schoonheid, liefde en vruchtbaarheid, zuurstof en met een dampkring die ons beschermt tegen uitdroging en ruimtelijke straling. Wij zijn het leven in zijn veelzijdigheid met de cyclische gebeurtenissen van leven en dood, van bloei en verdorring, van liefde en eenzaamheid, van strijd en berusting.

Ik koester mijn aarde in verbondenheid met al het leven. Ik geniet van de momenten dat mijn blote handen het vruchtbare zand beroeren. Ik weet dat mijn elementaire deeltjes op een moment zich weer gaan versmelten met de grote massa. Gaia ademt in en uit, geeft en neemt en sluit mijn ogen voor de onrechtvaardigheid in haar poppenkast. De woelige wereld wentelt voort en zon en maan beschijnen haar naakte lichaam. De groene planeet verrijkt haar bewustzijn in de ruimtetijd van het zijn. Wij mensen zullen straks afscheid moeten nemen en de moederschoot verlaten om terug te keren naar onze oorsprong.
Ik ben jij en jij bent mij en wij zijn een deel van allebei.


J.J.v.Verre.