woensdag 20 januari 2016

Geen mening.




Het is bijna vanzelfsprekend dat we verwachten dat een ieder een mening heeft over een toestand in de wereld, een politiek standpunt of waarde omtrent een persoon of ding. Soms moeten we kiezen uit dualiteiten waarvan onze ratio de ene keuze influistert en ons gevoel meer neigt naar een ander standpunt. Vaak is een keuze niet zo evident en zal de tijd moeten uitwijzen of een standpunt wel voldoende punten scoort om achteraf tevreden te kunnen zijn omtrent haar uitkomst. Nee het is niet zo makkelijk om een standpunt in te nemen dat de factor tijd kan weerstaan. Te snel een standpunt innemen levert ook het gevaar op dat je niet snel van mening zult veranderen, als er nieuwe feiten worden geopenbaard. Je conformeert je aan het vooringenomen standpunt en zet je dan af tegen de andersdenkenden. Maar waarom moeten we zo snel een keuze maken of meteen zo’n vast standpunt innemen? We doen dit om binnen een discussie een eigen tintje aan het probleem te kunnen geven en verhinderen hiermede ook het objectief luisteren naar de mening van een ander. Ja, nee, of geen mening geeft ons vaak het gevoel dat we een mening moeten hebben en pas bij een gekozen mening kunnen getuigen van betrokkenheid of van een vorm van imaginaire intelligentie. Indien we minder snel een mening formuleren zou dat de verdraagzaamheid alleen maar ten goede komen. En verdraagzaamheid is de basis voor vrede. Misschien moeten we bewust geen standpunt innemen en aangeven dat we nog geen vast omlijnde mening hebben en dat het centraal planbureau in ons hoofd nog bezig is om alles door te rekenen. Bestaat nu niet de mogelijkheid dat gebeurtenissen waarvoor snel een oplossing nodig is, onnodig worden vertraagd? Moeten we dan naar noodoplossingen zoeken? In de politiek wordt te snel een standpunt ingenomen door partij A en tegelijkertijd een tegengesteld standpunt door partij B. Daarna worden door beide partijen argumenten verzameld, waarom het ingenomen standpunt het beste is. Als een partij of bewindvoerder nog geen standpunt heeft ingenomen wordt dat als slap of ondeskundig door de media afgedaan.

Hoe is het nu om geen mening te hebben? Is het leeg of voel je dat als een gemis, ben je nu een buitenstaander of misschien wel een outcast? Wordt jouw niet- mening gezien als een tegengestelde mening? Nee, geen mening hebben voelt regelmatig als een verrijking van de geest en een goede manier om afstand te kunnen doen van het simplificeren van problemen. Geen mening hebben is het speelveld van hartstocht, van liefde, van begrip en inlevingsvermogen.Geen mening hebben is het vermijden van een negatief oordeel, de brug naar vrede, het accepteren van het anders zijn.
Het is moeilijk om geen mening over deze beschouwing te hebben. Maar als dit je lukt, dan is het van belang te begrijpen dat een oordeel wat hieruit voortvloeit beter is dan welke mening dan ook. Het oordeel wordt dan niet geveld, omdat de gebeurtenis zich niet heeft voltrokken.
Natuurlijk bestaan er ook belangrijke meningen, die ik zeker niet opzij zou willen zetten. Meningen omtrent liefde, verdraagzaamheid, gelijkheid en hulpverlenen en dergelijke. Deze meningen en hun oordelen moeten worden gekoesterd met ons hart van mens-zijn. We moeten ons bewust zijn van het feit dat een mening een oordeel kan betekenen, dat de liefde voor onze medemens ondermijnt en onszelf in de spiegel van het leven niet gelukkig maakt. Ons denken moet op sommige momenten worden afgeremd, door ons gevoel voor te laten gaan. Om te denken in mogelijkheden en niet in definitieve keuzes.
Ik ben jij en jij bent mij en wij zijn zij met ons erbij.


J.J.v.Verre.