-Creëren is resoneren met onbewuste mogelijkheden.“De mens is een wezen dat zichzelf moet construeren. Hij is niet voorbestemd, maar moet zichzelf vormgeven. Dat is een opgave die hij niet alleen kan volbrengen. Hij heeft de ander nodig, de gemeenschap, de traditie, de geschiedenis. Alleen in verbondenheid met anderen kan hij zichzelf ontdekken en tot bloei komen.”
-Ad Verbrugge-
Niets is een lege ruimte. Maar als iets uit niets zou kunnen ontstaan, zou het niets minstens geest moeten bevatten om iets te kunnen creëren. Dit is geen religieuze verklaring voor het ontstaan van leven, doch eerder een verwijzing naar mogelijkheden die het iets tot leven heeft kunnen wekken. Vanuit het eencellige leven is de evolutie der species wel redelijk te verklaren, hoewel de komst van de vleugel toch een probleempje zal moeten oplossen in ons begrip van aanpassing. Maar hoe het eencellig leven tot stand is gekomen, vergt toch een bijzondere creatie. Een alchemistisch hoogstandje dat met de aanwezige elementen, zoals koolstof, waterstof, zuurstof, fosfor, zwavel en calcium en bliksem zich tot complexe moleculen vormden, die weer de basis vormden voor nog complexere moleculen, die uiteindelijk vanuit een moleculaire oersoep een reproduceerbaar aminozuur complex vormde. Misschien dat de eerste gevormde cellen slechts kleine blaasjes waren, omgeven door een dun vliesje en binnenin het blaasje een kort strengeltje van reproduceerbaar materiaal. Die cellen zullen weer snel uit elkaar zijn gevallen totdat de genetische code zich kon evolueren. De statistische kans van slagen was misschien maar eens in de honderd miljard jaar gelukt. Maar toch kwam een vorm van leven tot stand. Een andere mogelijkheid is dat er leven buiten ons zonnestelsel is ontstaan en via meteorieten op onze aardkorst is geënt. Deze speculaties omtrent het ontstaan van het leven op aarde wil ik u onthouden, omdat mijn filosofische beschouwing hier niet over gaat. Ik ben geïnspireerd geraakt door een citaat van de filosoof Ad Verbrugge, wiens boeken ik met bewondering heb gelezen. Met zijn citaat ben ik deze beschouwing begonnen.
Wat zijn nu de mogelijkheden die wij als mens hebben om onszelf te creëren? Allereerst zal er een belangrijke vraag moeten worden beantwoord: Wat wil ik graag bereiken, hoe wil ik eigenlijk leven, wie wil ik eigenlijk zijn? Hoe kan ik de beste versie van mezelf zijn en hoe kan ik weten wat mijn beste versie is? Hoe kan ik weten wat ik moet creëren om te zijn wie ik ben of te worden wie ik zou willen zijn. Maar is het wel mogelijk om iemand te worden die je nog niet kent? Ja natuurlijk, ik weet zeker dat ik vijftig jaar geleden degene niet kende, die ik nu ben. En ik weet bijna zeker dat ik nu vergeten ben wie ik vijftig jaar geleden was. Hoe kan een mens als zelf denkende, bewuste entiteit z’n eigen bloei bepalen? Ik kan deze vraag alleen beantwoorden als ik mij conformeer met mijn geselecteerde gedachten omtrent het beleven van mijn werkelijkheid. Mijn werkelijkheid staat in het centrum van het leven, tussen de figuranten die bij het spel betrokken zijn. Maar deze figuranten zijn wel bepalend voor mijn beleving van het leven en de interacties die mijn stroom van gedachten stuurden. Het ordenen van vele gedachten schept een levensvorm, die zich steeds verder vernieuwt en ontwikkelt tot nieuwe mogelijkheden, die zich weer opnieuw kunnen differentiëren in meerde gedachten stromen en al die gedachten bolwerken zullen met elkaar moeten worden verbonden om het geheel overzichtelijk te houden. Op dit moment wil ik mijn gedachten niet ordenen voordat ik deze aan het papier toevertrouw. Nee deze gedachten worden niet gecontroleerd of gecorrigeerd, maar worden zoveel mogelijk intuïtief gevormd. Dat maakt voor mij de Spirituele Filosofie zo uniek, omdat zij niet stoelt op uitgedachte denkramen en op het voortborduren en het opnieuw interpreteren van gedachten van voorheen bekende denkers. Wel loop je als intuïtief schrijver het risico dat je ingegeven gedachten niet stroken met eerdere beweringen of woordgebruik dat niet volgens de juiste regels is gedefinieerd.
Wie zijn wij als menselijke creaturen, in staat om ons eigen gezicht te bepalen, ons eigen lichaam te scheppen en onze eigen identiteit te bepalen, onze gedachten te vullen met muziek uit de naderende toekomst en verdriet uit het pijnlijke verleden? Wij zijn kinderen van de zon, schaduwen in de schemering, wezens die vliegen door de ijle lucht, tussen vogels en bomen, over bergen en zeeën. Wij zijn de godenzonen en dochters, die de aarde bestoven met liefde en schoonheid. Elke geboorte en elke verwelking is een karmische stap in de cyclus van vooruitgang, van transcenderende spirituele kracht. Gebreken kunnen ons versterken, ziekten kunnen ons plagen en de dood geeft ons de mogelijkheid om een reset uit te voeren, als ons fysieke lichaam het begeeft om een menswaardig voertuig van ons denken te zijn.
Wat is dan dat beslissende moment om onze nieuwe toekomst te bepalen, om te kunnen creëren wat we zouden willen zijn? Dat is het moment van spirituele herinnering. Het onbewuste uit de diepe spelonken van onze herinnering opvissen en bewust maken, zodat het kan resoneren met onze imaginaire gedachten wereld. Gedachten losgelaten door onze ziel, gekoppeld aan wie je bent, wat je bent en wie je altijd al bent geweest. Dat is de menselijke geest die ontwaakt en weer z’n eigen herinnering creëert. Het ontwaken van de scheppende kracht die in ons allen verstopt zit. Dat is de gedachten stroom terug herleiden naar de bron. Je laten meedrijven met de richting van de wind, die je voort blaast als een pluisje van een bloem en die de cyclus zich laat herhalen op een andere plaats. Ik ben jij en jij bent de ander in mij.
J.J.v.Verre.
