donderdag 1 september 2016

Vakantie in Thailand


-De klok is stil en binnen in mij luidt mijn bonzend hart de beproeving van hitte en inspanning-

Na mijn tiendaagse verblijf in de Doi Suthep Tempel even buiten Chiang Mai, waar ik een meditatiecursus volgde, was ik even klaar met het sobere leven in een tempel gemeenschap.De drang naar een biertje drinken op een gezellig terrasje en lekker eten had ik een korte episode vrij aardig kunnen onderdrukken.Maar nu voelde ik me bevrijd en was ontsnapt aan de mores van de boeddhistische monniken. Ik nam mijn intrek in een goed hotel in de stad en kon weer heerlijk uitslapen, lezen en naar muziek luisteren.De eerste namiddag lag ik te relaxen op mijn koninklijke bed met baldakijn en wachtte op passionele verlangens. Het bijzondere gevoel van dit soort verlangens was tijdens mijn meditatiecursus weggebleven. Kwam dat nu door het sobere eten, een slaap tekort of misschien de toch iets heilige omgeving van het klooster? Misschien stopte ze daar iets in het voedsel om niet erotisch opgewonden te raken.Ik dacht aan een verhaal dat ik had gelezen, dat een soort drug bestond die je hetzelfde gevoel gaf als je eerste verliefdheid. Die dezelfde vlinders in je buik kon loslaten en het amoureuze gevoel verschafte, dat je nergens anders meer aan kon denken. Overmand door hartstocht, gevangen in het web van de erotische fantasieën.Ik zou zo'n drug wel willen proberen, hoewel ik heel gelukkig ben met mijn echtgenote en nog steeds vlinders in mijn buik voel als ik haar zie. Maar toch, de intensiteit van dat gevoel van je eerste verliefdheid is toch uniek.Ik dacht aan haar, die was thuis gebleven en sloot mijn ogen. Mijn ademhaling werd dieper en focuste mij bewust op de inademing en liet de uitademing los in het denkloze zijn. Dit was de liggende meditatie die ik als enige vorm van meditatie redelijk onder de knie heb gekregen. Vooral het moment van dit denkloze zijn dat weer plaats moet maken voor het bewust gekozen moment van inademing. Ik dacht na of dat eigenlijk wel kon en viel in een diepe slaap.Toen ik wakker werd was alles donker buiten en besefte ik dat mijn vakantie vrijheid was aangebroken. Maar het gekke was dat mijn denken nog in dat klooster zat en ik me afvroeg wat een ieder daar nu aan het doen was.Ik miste de sfeer van nederigheid en devotie en nu de gelegenheid voor goed eten en bier was aangebroken, verlangde ik weer naar een soberheid.Wat is een mens toch een onvoorspelbaar en gecompliceerd wezen.Ik kleedde mij aan en ging buiten de warmte in op zoek naar vertier, wat in Thailand meestal snel is te vinden.De gedachten aan het klooster werden steeds minder en alleen de liggende meditatie beoefen ik nog steeds.De herinneringen aan deze bijzondere leerperiode in mijn leven daar bovenop die heuvel, waren eigenlijk belangrijker voor mij dan de meditatiecursus zelf, omdat je geest later de ervaring beter kan communiceren met je denken, zodat ons zijn zich beter kan wapenen tegen de ego activiteit van dat denken.Eenvoud en soberheid geeft me nog steeds een voldaan gevoel, hoewel ik frequent gebruik maak van extravagante facetten van ons luxe leven.

Een monnik is uiteindelijk ook maar geïndoctrineerd in de wetten van karma,soberheid, liefde voor al het leven en verdraagzaamheid.Zijn luxe leven is een koelkast op zijn kamer en de vrijheid om te mogen communiceren met bezoekers.Ik ben soms even die monnik en die monnik is soms even zijn bezoeker. Ik ben jij en jij bent mij en wij zijn zij met ons erbij.


J.J.v.Verre

woensdag 31 augustus 2016

Doi Suthep Tempel



“Inzicht is de sluier van de illusie doorzien en liefde ervaren in een nieuwe werkelijkheid”.
-J.J.v.Verre-

In maart 2016 heb ik een meditatiecursus gevolgd in de Doi Suthep Tempel te Chiang Mai,Thailand. Dat mediteren niet zo simpel is had ik al eerder begrepen. De vraag die mijn vrienden stelden was: “Waarom daar en niet gewoon dichter bij huis”? Voor mij was die vraag niet relevant, want ik wilde graag daar naar toe, zodat mijn antwoord luidde: “Daarom, omdat ik daar wilde zijn”. Het is de magie van de omgeving die je keuzes kunnen bepalen en niet de ratio van het kiezen. De officiële naam van de tempel is: Wat Phra That Doi Suthep, op de heuvel Doi Suthep, 15 km ten noorden van Chiang Mai. De tempel werd in 1383 gesticht.De bezoeker moet 309 trappen oplopen om de tempel met invloeden vanuit het boeddhisme en Hindoeïsme te aanschouwen. Er staat een model van de Emerald Boeddha, als een beeld van de Hindoe God Ganesh.
Ik had me opgegeven voor de 10 daagse cursus Vipassana meditatie. Deze vorm van meditatie stelt je in de gelegenheid om meer kennis te verwerven door zelf observatie. Je traint jezelf om bewust te worden van het hier en nu, je lichaam,gevoelens en gedachten te observeren en te koppelen aan het nu moment.Er werd instructie gegeven omtrent, de zittende meditatie, de liggende, de staande en de lopende meditatie.Vooral de zittende, als lopende meditatie werden daar getraind. De liggende meditatie had ik thuis wel in bed geoefend en dat is relatief gemakkelijker in een stille omgeving.De zittende meditatie lukte me pas in de juiste houding met gebruikmakend van twee kussentjes en gaf me veel pijn in mijn rug en een stram gevoel in mijn knie en voet gewrichten.Met de rechter voet op de linker knie. Ik had tevoren thuis met de linker voet op de rechter knie geoefend en dat ging redelijk, maar nu hier...en andersom. Een volwaardige meditatie houding heb ik nooit bereikt. Bij de zittende meditatie concentreer je op de ademhaling.De cyclus: rising en falling gericht op de ademexcursies en bij sitting concentreer je met je gedachten op het zitten en met touching raak je in gedachte het eerste drukpunt aan. Dit herhaal je tot je alle drukpunten hebt gehad. De inademing verloopt bewust en bij de uitademing laat je de concentratie los, zonder dat andere gedachten je kunnen afleiden.Als je bent afgeleid, moet je de reden van afleiding enkele malen benoemen en dan weer de meditatie voortzetten.Dit lijkt gemakkelijk, maar de creatieve geest probeert van alles om de meditatie discipline te verstoren. De lopende medicatie gaf mij regelmatig problemen door evenwichtsstoornissen. Ja dat soort handicaps worden talrijker bij het ouder worden. Het bewust worden door elke beweging van de voet uit te spreken.Diep nadenken over heel langzaam lopen. Nu ga ik lopen.Nu licht ik mijn hiel op van de grond,nu til ik mijn hele voet op, nu beweeg ik mijn voet, nu zet ik mijn voet weer neer.Ik ga nu ophouden met lopen, ik sta nu stil.De duur van de verschillende meditatie onderdelen werd geleidelijk aan verlengd. De meeste van de tien cursisten kwamen uit Thailand zelf en waren een stuk jonger dan ik .Veel contacten met de anderen waren er niet, omdat de cursisten niet onderling met elkaar mochten spreken. Alleen korte momenten in het lokale winkeltje.Ook mochten we niet lezen. De dagindeling: 5h opstaan,5.30h-6.45h Dhamma Talk(boeddhistische leer en meditatie kunst),een soort van boeddhistisch college met iedere dag een ander onderwerp,7h-7.30h ontbijt,tot 11h meditatie oefeningen,11h-11.30h lunch, veel rijst,groenten en sojabonen. De meeste boeddhistische kloosters zijn vegetarisch, maar niet allen. Deze wel. Na de lunch weer individuele meditatie en om 14h een terugkoppeling naar de coach/teacher monnik.De rest van de middag ging ik vaak de lopende meditatie oefenen buiten.Om 18h-19h chanten in de tempel boven. De mantra’s worden in het Pali gezongen en er is geen vertaling in het Engels. Zo’n twintig monniken en achterin zaten wij cursisten, in het wit gekleed. Hoewel ik stiekem 2 zakken met zoutloze pinda’s had meegenomen, had ik alleen de eerste twee dagen behoefte aan die extra calorieën. Je kon tussendoor wel water en melk drinken.Om 21.30h naar bed.Ik sliep op een eigen kamertje met een te klein, hard bed en akelig zoemende muggen. Je mag een mug alleen doodslaan als je zeker weet dat het een malariamug is, of een overbrenger van een andere ziekteverwekker(interview Dalai Lama). Ook ’s avonds in bed dreunde de meditatie zinnen, zoals bij de lopende meditatie nog na in mijn hoofd:”lifting,rising,moving,placing”.
Wat is nu de boodschap van deze cursus geweest? Allereerst de boeddhistische waarden besproken in een spirituele omgeving.De verbodsbepalingen(niet stelen,doden,alcohol en materialisme)vond ik minder interessant, begrip voor wijsheid,reinheid en compassie.Elk levend wezen alle liefde toewensen. Dat schoonheid en uitstraling van binnenuit komen en het vinden van geluk in jezelf en hoe het mediteren je hierbij kon helpen. Ik denk zelf dat meditatie de gezondheid kan verbeteren, vooral bij die mensen die gebukt gaan onder stress, en met dat indringende gevoel van stress niet kunnen omgaan.Het is goed om niet steeds te hoeven nadenken over de toekomst en je zorgen te maken over mogelijke gebeurtenissen, die waarschijnlijk nooit zullen plaatsvinden. Of het voor iedereen geldt weet ik niet. Misschien dat het lezen van een goed boek of een fijn gesprek met een vriend of vriendin hetzelfde effect teweeg kan brengen.Maar de spirituele omgeving en de goeroeriaanse manier om een levensles te ondergaan maakten voor mij deze meditatiecursus tot een bijzondere gebeurtenis. Misschien bestaat er geen toekomst, maar alleen een onvoltooid heden.En als we alleen maar ons heden willen voltooien, dan kunnen we ons spiegelen aan elkaars liefde en weten dat alles wat er in het heden gebeurt, geboren is vanuit een toekomst.Een boeddhistische levensfilosofie is een wezenlijk onderdeel van mijn spirituele filosofie, vergeven een belangrijke pijler. Ook inzicht vergaren is een onderwerp van verschillende beschouwingen geweest.
Ik ben jij en jij bent mij en wij zijn zij met ons erbij.

J.J.v.Verre.

woensdag 20 januari 2016

Geen mening.




Het is bijna vanzelfsprekend dat we verwachten dat een ieder een mening heeft over een toestand in de wereld, een politiek standpunt of waarde omtrent een persoon of ding. Soms moeten we kiezen uit dualiteiten waarvan onze ratio de ene keuze influistert en ons gevoel meer neigt naar een ander standpunt. Vaak is een keuze niet zo evident en zal de tijd moeten uitwijzen of een standpunt wel voldoende punten scoort om achteraf tevreden te kunnen zijn omtrent haar uitkomst. Nee het is niet zo makkelijk om een standpunt in te nemen dat de factor tijd kan weerstaan. Te snel een standpunt innemen levert ook het gevaar op dat je niet snel van mening zult veranderen, als er nieuwe feiten worden geopenbaard. Je conformeert je aan het vooringenomen standpunt en zet je dan af tegen de andersdenkenden. Maar waarom moeten we zo snel een keuze maken of meteen zo’n vast standpunt innemen? We doen dit om binnen een discussie een eigen tintje aan het probleem te kunnen geven en verhinderen hiermede ook het objectief luisteren naar de mening van een ander. Ja, nee, of geen mening geeft ons vaak het gevoel dat we een mening moeten hebben en pas bij een gekozen mening kunnen getuigen van betrokkenheid of van een vorm van imaginaire intelligentie. Indien we minder snel een mening formuleren zou dat de verdraagzaamheid alleen maar ten goede komen. En verdraagzaamheid is de basis voor vrede. Misschien moeten we bewust geen standpunt innemen en aangeven dat we nog geen vast omlijnde mening hebben en dat het centraal planbureau in ons hoofd nog bezig is om alles door te rekenen. Bestaat nu niet de mogelijkheid dat gebeurtenissen waarvoor snel een oplossing nodig is, onnodig worden vertraagd? Moeten we dan naar noodoplossingen zoeken? In de politiek wordt te snel een standpunt ingenomen door partij A en tegelijkertijd een tegengesteld standpunt door partij B. Daarna worden door beide partijen argumenten verzameld, waarom het ingenomen standpunt het beste is. Als een partij of bewindvoerder nog geen standpunt heeft ingenomen wordt dat als slap of ondeskundig door de media afgedaan.

Hoe is het nu om geen mening te hebben? Is het leeg of voel je dat als een gemis, ben je nu een buitenstaander of misschien wel een outcast? Wordt jouw niet- mening gezien als een tegengestelde mening? Nee, geen mening hebben voelt regelmatig als een verrijking van de geest en een goede manier om afstand te kunnen doen van het simplificeren van problemen. Geen mening hebben is het speelveld van hartstocht, van liefde, van begrip en inlevingsvermogen.Geen mening hebben is het vermijden van een negatief oordeel, de brug naar vrede, het accepteren van het anders zijn.
Het is moeilijk om geen mening over deze beschouwing te hebben. Maar als dit je lukt, dan is het van belang te begrijpen dat een oordeel wat hieruit voortvloeit beter is dan welke mening dan ook. Het oordeel wordt dan niet geveld, omdat de gebeurtenis zich niet heeft voltrokken.
Natuurlijk bestaan er ook belangrijke meningen, die ik zeker niet opzij zou willen zetten. Meningen omtrent liefde, verdraagzaamheid, gelijkheid en hulpverlenen en dergelijke. Deze meningen en hun oordelen moeten worden gekoesterd met ons hart van mens-zijn. We moeten ons bewust zijn van het feit dat een mening een oordeel kan betekenen, dat de liefde voor onze medemens ondermijnt en onszelf in de spiegel van het leven niet gelukkig maakt. Ons denken moet op sommige momenten worden afgeremd, door ons gevoel voor te laten gaan. Om te denken in mogelijkheden en niet in definitieve keuzes.
Ik ben jij en jij bent mij en wij zijn zij met ons erbij.


J.J.v.Verre.