De geïnterneerde ziel.

---------------------Acryl op papier, Mieke Westenburg.

Opgesloten zijn in de materie binnen een ruimte- tijd relatie
is het lot van elke ziel die het aardse leven meemaakt.
Het weten van de ideeën vervalt tot het vergeten.
De moeite die het zich herinneren getroost is groter dan de
inspanning welke ons denken en doen moeten verrichten in
de zichtbare illusoire werkelijkheid.
Onze ziel is een vorm van energie welke multidimensionaal
verbonden is met het omringende veld van energetische informatie
en eigenlijk geen vrije vorm kent.
Het is de goddelijke vonk van het al, het kleinste spirituele deeltje
van de ideeën.
De ideeën die de basis zijn voor al het geschapene.
Immers het veld dat de ideeën herbergt, zijn de blauwdrukken
voor alles wat t.z.t. wordt geschapen.
De ideeën zijn ooit bedacht,kunnen bedacht worden of zullen nooit
worden bedacht omdat de intelligentie van de vinder tekort schiet.
Een godheid is geen schepper,maar een bedenker,een idee.

In het veld van informatie liggen alle ideeën opgeslagen
en wachten op een vinder.
Deze vinder wordt door ons uitvinder, componist, schrijver
of filosoof genoemd.
Het wezenlijke van die ideeën is de mogelijkheid
in een non duale vorm.
Terwijl een onmogelijkheid,een mogelijkheid is met een
duale vorm.
In de spirituele filosofie spreken we over een
multidimensionale werkelijkheid.
Alles dat bedacht kan worden is waar in een meervoudige
projectie van het enkelvoudige.

Als we nu terug gaan naar de titel van deze beschouwing,
de gekooide ziel, dan vinden we deze beschrijving terug
in de post Homerische periode ,tussen 800 en 500 voor Christus.
Het idee dat de psyche het menselijk lichaam bewoont en dat
de eigenschappen van de ziel anders zijn dan het stoffelijke lichaam.
Na de dood kan de ziel de kille kerker verlaten.
Voor die tijd werden geestelijke gebeurtenissen toegeschreven
aan demonische of goddelijke krachten die buiten
de mens zelf lagen.
De beschrijving van een persoonlijkheid met eigen gevoelens
en ideeën bestond toen nog niet.
Ook van het begrip ”ziel“ was toen nog geen sprake.
Bij Plato (427-347 v. Chr.) wordt de eigenlijke filosofie geboren,
die eeuwen lang een stempel heeft geplaatst op het denken
in de westerse wereld .
De ziel was volgens Plato onsterfelijk en de mens moest
zijn vroegere bestaan herinneren.
Niet alleen een eerder aards bestaan,maar ook het
spirituele rijk van de ideeën.
De hogere werkelijkheid.
De ziel is nauw verwant met de ideeën en die relatie is goed
vergelijkbaar met de moderne opvattingen omtrent
elektromagnetische velden van informatie,kwantum denken en
non lokaal bewustzijn.

De herinnering aan de ideeën moet de opgesloten ziel bevrijden
uit die kille kerker en animeren om in het menselijke bewustzijn
een hoofdrol te vervullen.

J.J.v.Verre