Zelfkennis, een reis naar uzelf.

------------------Acryl op papier, Mieke Westenburg.

Een van de allerbelangrijkste zoektochten die wij kunnen ondernemen is het ontdekken van ons zelf.Wie zijn wij eigenlijk? Wie stuurt ons gedragspatroon? Het overdenken van deze vraag overvleugelt ieder antwoord.De ontdekkingsreis naar ons eigen zijn voert langs diepe spelonken en ruige paden op glibberige berghellingen en steile dalen.De ontdekkingsreiziger moet bestand zijn tegen pijn, uitputting en vele tegenslagen.Voordat we ons reisdoel definiëren moeten we bewust zijn van de betekenis vandit doel. Het doel is niet een tijdelijke verblijfplaats maar een nieuw thuis zijn.De weg om dit doel te bereiken loopt niet naar binnen of naar buiten maar voert ons dwars door ons denken naar een pad van bezinning dat eerst gevonden moet worden.De fout welke we gemakkelijk kunnen maken is om aan anderen te vragen hoe deze weg gevonden kan worden. Die anderen zullen direct bereid zijn om je te helpen met hun inzichten,maar die zullen je nooit op jouw reisweg brengen.
Jouw weg is alleen voor jou bestemd en de inspanning die het kost om je doel te bereiken is alleen door jou op te brengen.

Hoe vind ik dit pad,deze reisroute zonder hulp van anderen?
De weg die moet worden bewandeld volgt een intuïtief gestuurd kompas dat een
meerdimensionale richting op wijst,buiten ons bewuste denken.
Het doel van onze reis zit niet in ons binnenste,niet in ons hoofd,niet in ons hart,
maar in een aangrenzende dimensie buiten ons weten.
Indien we ons ware ik willen ontmoeten en de zelfkennis willen opdoen,dan zullen we
ons intuïtief moeten laten leiden.
Maar hoe begin je dan met zoiets abstract?
Door je te laten leiden buiten het denken om in een nieuwe richting die goed voelt.
Alles wat goed aanvoelt moet een belangrijke plaats krijgen en niet direct worden
weggehoond door de dictatuur van het denken.
Als de reis wordt begonnen dan zullen we direct te maken krijgen met struikrovers,
flarden van dwang gedachten die je zullen overhalen om een andere weg in te slaan.
Je zult de schaduw zijde van jouw wezen moeten blootleggen.
Dit duistere deel van jezelf zal moeten worden omarmd en in liefde worden
geopend. Het donkere deel van de mens kan het beste worden bestreden door er licht in te laten en de duisternis met liefde te verlichten.
Er zal geen duisterheid meer bestaan ,geen schaduw meer worden opgeworpen in
een ruimte die met liefdes licht wordt beschenen.
Dolende brokstukken van agressie,egoïsme en zelfingenomenheid zullen door
het mededogen worden gevangen en met liefde worden geïnjecteerd.
Het moeizame proces begint pas bij de bron van het ik,als het reisdoel is gevonden.
Want als we ons willen vestigen in de bron van het licht,de kern van onze liefde,dan
moeten we voorkomen dat onze gedachten weer de overhand krijgen en ons weer
terug willen voeren naar het gezag van het altijd energie verslindende ego.
Dan begint de strijd tussen het denken en het weten,tussen oud en nieuw,tussen
spiritueel en materialistisch.
Alleen als onze bereikte zelfkennis tot overgave leidt,dan kunnen we transformeren
naar een bewuste ik en de oude ik doen sublimeren als sneeuw in het zonlicht.
Een vernieuwde mens wordt dan wakker in een wereld van verbondenheid,waarbij
het liefdes licht de bron is van energie en het denken in dienst staat van het zijn.

De wereld wordt minder donker vandaag. Een beetje meer licht en een beetje meer
bewustzijn betekent meer liefde en minder pijn.
Het leven wordt lichter vandaag,maar zwaarder om het verlichte denken in daden
om te zetten en niet terug te vallen op de ego gestuurde entiteit die je was.

J.J.v.Verre.