Zielsverhuizing.

podium van vergeten goden
coulissen van versluierde mist
hemel van bewegende sterren
weten dat jij alles wist

wachters van geketende vrouwen
wespen in de avondlucht
waarop kan ik nog vertrouwen
mijn leven zweeft in vogelvlucht

de tijd is niet te vangen
eeuwen zijn voorbijgegaan
wolken aan een zwarte hemel
drijven nu voorbij de maan

het aardse is vergeten
mijn naam is weggegaan
energie komt weer tot leven
mijn lichaam kan gaan staan




Zielsverhuizing is een woord dat in de Vlaamse literatuur wat vaker wordt gebruikt en mij een rustgevender gevoel geeft, dan het woord Reïncarnatie. Reïncarnatie betekent in het Latijn letterlijk “ opnieuw in het vlees”. In het Grieks,metempsychôsis ,dat “opnieuw bezield” betekent, vandaar de woordkeus zielsverhuizing. Het geloof dat het niet-lichamelijke deel van een levend wezen (ziel genoemd) na het lichamelijke sterven niet verdwijnt, maar opnieuw in een ander levend wezen geboren wordt. Het concept van reïncarnatie bestaat al duizenden jaren voor onze jaartelling en is onderdeel van de geloofsbelevenis van vele culturen verspreid over de aardbol. In de Indiaanse religies uit Noord -en Zuid-Amerika en natuurlijk de Hindoeïstische en Boeddhistische religie. Ook de vroeg christelijke religie wees de opvatting omtrent wedergeboorte niet af, doch vlak voor het tweede oecumenische concilie van Constantinopel in 553 ,werd het idee van reïncarnatie in de ban gedaan. Tussen de verschillende religies bestaan duidelijke verschillen in opvattingen omtrent incarnatie en reïncarnatie. In de Oosterse religies is wedergeboorte sterk verwant aan het begrip karma, dat de toekomstige geboorte beïnvloedt. De goede daden scheppen gunstige gevolgen en slechte daden hebben slechte gevolgen in het huidige,als toekomstige leven. In het Boeddhisme spreekt men liever over wedergeboorte dan over reïncarnatie, omdat reïncarnatie het idee verschaft dat er iets is dat opnieuw wordt geboren. Terwijl het Boeddhisme het bestaan van een eeuwig durende energie in de vorm van een ziel ontkent. Het Boeddhisme beschouwt wedergeboorte als samsara, de eindeloze cyclus van steeds weer nieuwe levens geïnitieerd door de onvolmaaktheid van de geest. Samsara is de wereld die door de gewone wezens, de niet verlichte geesten, worden beleefd, de werkelijkheid die wordt ervaren met de duale gedachten en met de emoties van begeerte,irritatie en verwarring.
In de Westerse filosofie wordt reïncarnatie beschouwd als een proces waarbij het leven op aarde wordt gezien als een leerschool. Het Hindoeïsme ontleent zijn ideeën aan de Bhagavad Gita, waarin ondermeer de leer van de onsterfelijke ziel wordt beschreven. In vroegere leefgemeenschappen, zoals in Ierland geloofde men in de beperktheid van het aantal zielen en kon een nieuwe ziel pas incarneren als een ander lichaam was gestorven. In die tijd lag de zuigelingensterfte op bijna tachtig procent en was die opvatting wel te begrijpen. Ook de leider van de Tibetaanse Boeddhisten, de Daya Lama, wordt gezien als incarnatie van de overleden geestelijk leider.In India kwam de lijkverbranding voort uit het geloof in reïncarnatie. Men kan pas naar een ander lichaam verhuizen, als het eerste door verbranding is vernietigd. Hieruit is te begrijpen dat het lichaam van een "verloste",wiens ziel niet meer verhuist, niet verbrand, maar begraven wordt.

Het is interessant om te weten dat de meeste religieuze en filosofische stromingen een incarnatie in een lager organisme afwijzen en alleen het hindoeïsme dat als mogelijkheid ziet als een soort van straf voor een slecht geleefd leven. Het spiritueel filosofisch denken verplaatst dit vraagstuk op eigen wijze en stelt dat de ziel verhuist naar de plaats die ze voor zichzelf heeft gereserveerd in een nieuwe tijdsdimensie. De nieuwere denkbeelden omtrent het veld van energie wat ons allen omringt,alle informatie in zich herbergt en als een moederlichaam kan worden gezien, waarmee we op zielsniveau met elkaar zijn verbonden. Misschien is onze ziel alleen maar een inlogcode,die na de lichamelijke dood versmelt met andere getallen. In de Westerse filosofie wordt vaak veronderstelt dat onze ziel iets persoonlijks behoudt en dat geeft een prettiger gevoel in ons denken,dan we opgaan in de massa van onpersoonlijke zielen.

”Zielsverhuizing vindt niet na,maar tijdens het leven plaats”, een citaat uit het werk van Cees Nooteboom. Deze zin typeert de schrijver als creatieve geest opzoek naar de wereld van mogelijkheden,waarin fictieve personages een eigen leven gaan leiden en wij de gedachten van die personages kunnen overnemen en zodoende meerdere levens kunnen beleven.
Omtrent objectief wetenschappelijk onderzoek zoals we dat noemen, zijn geen harde bewijzen voorhanden die zielsverhuizing kunnen aantonen.De bijna-dood ervaringen geven steun aan de opvattingen dat het bewustzijn niet direct aan de hersenactiviteit is verbonden,doch alleen een interactie aangaat.We spreken dan van non-lokaal bewustzijn. Niet lokale fenomenen zouden zich multidimensionaal kunnen afspelen. Regressie-reïncarnatietherapie toont wel verbluffende uitkomsten, maar ook geen harde bewijzen in rationeel wetenschappelijke zin. De uitkomsten zijn vaak cultureel bepaald. Het geloof in reïncarnatie geeft meestal betere uitkomsten, dan onderzoek bij mensen die niet in wedergeboorte geloven. Ook blijft de “herinnering” onbetrouwbaar en is een vorm van zielsverhuizing tijdens het leven niet uit te sluiten. De uitkomsten die met een vorm van regressietherapie worden verkregen, kan men ook verklaren met andere postulaten.
Het feit dat wij mensen allen met elkaar zijn verbonden, kan ongekende informatie opleveren indien wij onze inlogcode kunnen aanpassen.
Ik ben jij,jij bent mij en wij zijn zij met ons erbij.

J.J.v.Verre.

Literatuur:
-Wikipedia, Reïncarnatie.
-Zielsverhuizing,essay van Stefan Hertmans. stefanhertmans.wordpress.com.
-Zielsverhuizing vindt niet na,maar tijdens het leven plaats. Rüdiger Safranski leest Cees Nooteboom. Uitgev. Atlas. Amsterdam,2008.
-Eindeloos bewustzijn.Een wetenschappelijke visie op de bijna-dood ervaring. P.van Lommel. Uitgev. Ten Have.