vrijdag 25 januari 2008

Mijn bed.


Weten dat er een bed op mij wacht als het lichaam is vermoeid,na een dag van

inspanning.

Weten dat de rust die gaat komen een volgende dag mogelijk maakt in al zijn

mogelijkheden.

Een goede nachtrust geeft een lichaam nieuwe energie en vrijwaart de geest van

onnodige irritaties en concentratie verlies.Slapen en mijn bed zijn onlosmakelijk

met elkaar verbonden.

Mijn bed is niet zomaar een plaats waar ik mij ’s avonds terug trek om te gaan

slapen.

Het is een plaats van zijn in een houding van ontspanning en een momentum van

bezinning, van geestelijke evaluatie, van diepere gedachten.Een plaats waar dromen

zich kunnen manifesteren in een ruimte van stilte en rust.Slapen gebeurt vanzelf als

het bewustzijn voldoende is verlaagd.Slapen is veel meer dan rusten alleen.

Mijn bed is niet alleen de drager van mijn matras,maar meer een tempel van rust en

een haven waar dromen in- en uit kunnen varen.Slapen kan een passie zijn en niet

alleen een nodige onderbreking tussen twee dagen. Waarom is slapen voor mij zo

belangrijk ?

Het brengt mij in de positie,dat alles los gelaten kan worden en dat bij ’t ontwaken

de volgende ochtend,alles wat belangrijk was blijft bestaan en een deel van het

onbekende, bekend en vertrouwd kan worden.Het onbekende kan worden ontsloten na

ieder ontwaken.

Het nieuwe kan onderzocht of beleefd worden en toegevoegd aan de eerdere

ervaringen in dit leven.Wakker worden is een start van een avontuur,omdat eigenlijk

niets het zelfde is als de dag tevoren,alleen lijkt alles wel het zelfde.Het gaan

slapen is een minder bewust avontuur in een andere wereld van onzekerheden.

Het brengt de slaper vanuit z’n bed in een

andere dimensie,terwijl z’n lichaam netjes op zijn matras blijft liggen.

Slapen is een overgave,je denken stoppen en je persoonlijkheid los laten in de

wetenschap dat je waarschijnlijk de volgende ochtend weer wakker zal worden.Slapen

is een cesuur tussen toekomst en verleden,tussen licht en duisternis,tussen begin en

einde en tussen zijn en willen worden.Slapen is qua tijd de belangrijkste bezigheid

in iemands leven.

Mijn bed is overdag onbemand ,stil en levenloos,onbezield en gesloten.Energetisch

gezien,bestaat er in mijn bed geen rust.De houten drager van mijn matras takelt af,

en de spiraal onder mijn matras verlies geleidelijk aan z’n veerkracht.Mijn matras

de drager van mijn nachtelijke lichaam verschrompeld langzaam en de spiraliserende

elementen strijden met de oppervlakte wie de sterkste is.

Uiteindelijk verliezen beiden.

Het desintegratie mechanisme van mijn bed is misschien niet zo interessant,maar het

laat wel zien ,dat een nieuw bed met een goede matras een wezenlijke bijdrage kan

leveren tot een optimale slaap prestatie. Slapen is je overgeven aan de toekomst

van morgen.

Wakker worden is afstand nemen van deze overgave en het hernieuwde gevoel van

geestelijke en lichamelijke eenheid herpakken.Wakker zijn is het bewustzijn scherpen

en voelen dat er een regisseur is die het lichaam en geest leidt in de richting van

een bewuste keuze.Wakker zijn is weten dat alles wat gaat komen,je niet zomaar

overkomt,doch aangestuurd wordt door een antegrade bewustwording van het nu.

Wakker blijven is een strijd tussen bewustzijn en vermoeidheid,tussen geeuwen en

de ogen sluiten.Als de ogen worden gesloten dan daalt het bewustzijn en verlies je

het gecoördineerde samenspel tussen lichaam en geest.Weten dat de slaap je gaat

overmannen in een moment van afscheid van het evoluerende nu en als een sneltrein

van nieuwe sensaties het station verlaat.Slapen,dromen ,in de lucht tussen de wolken

en de bergen,de meren en de mensen,drijven over elke vorm van beschaving heen.

Landen tussen hoge bomen in sneeuw en grasland,tussen vreemden en bekenden.

Slapen is zijn in een andere dimensie.

Een slaapwereld waar in we dagelijks zijn, krijgt toch te weinig spirituele aandacht

binnen ons filosofische denken.Het brengt ons buiten het denken en wordt daarom meer

beschouwd als een bijna abstract gegeven, dan een veranderde vorm van menselijk

functioneren.

Mijn bed wacht en ik zal gaan slapen in de wetenschap dat de volgende dag weer een

moment van ontwaken brengt dat de dag tevoren in mijn slaap was verpakt.


J.J.v.Verre.

vrijdag 11 januari 2008

Spiralen van licht.




Ritselende slangen, woekerende lianen en bedrupte bladeren
gaven het oerwoud zijn specifieke aanblik.
De tocht welke ik in mijn droom langs de Amazone maakte was
groen gekleurd en zat vol met vogel geluiden vermengd met
het gekrijs van mij onbekende dieren.
De boot voer langs overhangende mangrove bomen, kleine
nederzettingen met aanleg steigers, bootjes en spelende
kinderen.Het water werd steeds donkerder naarmate de zon achter
de bossen en struiken verdween.
De avond was plotseling ingevallen en ik realiseerde me
dat de boot die mij vervoerde geen bemanning had en de
enige passagier was ik zelf.
Een lichte schok sidderde door mijn lichaam toen ik begreep
dat de stuurman en passagier niet van elkaar verschilde.
Nadat er een scherpe bocht moest worden genomen kwam de maan
tussen de bomen te voorschijn en toverde een zilverkleurige
glans op het op het water.
Spiralen van licht schitterden over de boot en verspringende
schaduwen gaven de omgeving een bijna levendig karakter.
Mijn eerste angst verdween langzaam, mede door de fascinatie
van het maanlicht en de ongekend heldere sterrenhemel.
Het leek wel of het licht uit het water omhoog kwam en contact zocht met de
lichtdeeltjes aan de tropenhemel.
Plotseling begreep ik wat er eigenlijk gebeurde, de aarde had overdag de
zonnenenergie geabsorbeerd en straalde nu zijn eigen energie uit.

Een entiteit die in- en uitademt in verbondenheid met de gehele kosmos.
De lichtspiralen roteerden om een as van waterdamp en mijn boot veranderde
in een helder verlicht ruimteschip.
De idee dat water en lucht, boot en ruimteschip zo eenvoudig in elkaar
overgingen gaf mij een machtig gevoel van begrijpen en weten dat
een overgang naar een vierde ruimtedimensie mogelijk is.

Het felle licht beïnvloedde mijn denken en ik bemerkte dat geleidelijk
aan het licht mijn gedachten overnam en een werd met iets dat het gevoel
gaf van rust, herkenning en vertrouwdheid.

Het weten dat alles wat ik nu beleefde samenhang liet zien en mij de visie
toonde van een kosmische energie in verbondenheid met alles wat is.
Ik verliet het Amazonegebied en verplaatste me langs de sterrenhemel
naar een nieuw oord van ruimte en rust.
Het leek op een woestijn gebied, waarschijnlijk de Gobi woestijn en
plotseling zag ik de besneeuwde toppen van een uitgestrekt bergmassief.
Mijn gestuurde gedachten zochten in herinnering naar een bestemming.
Shangri-la of misschien wel het mythisch koninkrijk Shambhala.
Toen de besneeuwde mistige bergtoppen overgingen in gouden koepels
van pagoden waar het maanlicht op schitterde, wist ik zeker dat het
vorstendom Shambhala was gevonden.

Het gouden paleis, met zijn edelstenen torens en vijvers van smaragd.
De bron van gelukzaligheid.
Dit verborgen koninkrijk achter de Himalaya zou voor mij zichtbaar
worden en misschien kon ik de bakermat van de spirituele filosofie
betreden en zijn verlichte wijzen ontmoeten.
Het verborgen sanctuarium waarvan de toegangspoort op aarde ligt,
maar waar de beleving in een andere dimensie ligt opgesloten.
Het land waar de bron van bevrijding en vernieuwing wordt bewaard
en niet alleen de bezoeker, doch de gehele buitenwereld zal transformeren.
In dit bijzondere land zou de laatste en beslissende strijd tussen
het goede en het slechte plaats vinden.
De manicheïsche leer over de oorlog tussen het licht en het donker.
Het was en is de bron voor de filosofische ideeën binnen het
Tibetaanse boeddhisme.

Misschien dat in deze mythische verhalen alleen een reis naar je eigen
innerlijk wordt bedoeld, maar misschien is er wel een echte extra
dimensionale ervaring, die je ontgift van de haat, begeerte en illusie
en die de existentiële angst doet verwijderen en je bewustzijn helpt om
je onsterfelijkheid te accepteren.

Terwijl ik mijn gedachten raadpleegde om gegevens welke ik had
gelezen naar boven te halen, was plotseling het zichtbare verdwenen.
Er bestond geen verborgen land meer met gouden torens en ook
het ruimteschip was verdwenen.

Ik reisde verder langs de heldere hemel en nieuwe schaduwen
doemden uit het maanlicht tevoorschijn.
Net toen ik begreep dat mijn eigen denken de spelbreker was
geweest die het verblijf in het verborgen koninkrijk abrupt afbrak,
ging het licht uit.
Het pikkedonker gaf me een vreemde sensatie van opgesloten te
zijn in het veld van leegte.
Ik verlangde naar licht, naar beelden, naar kleur en naar een samenspel
van visuele prikkels en aansluitende gedachten.
Ik werd kleiner en kleiner en kon me verstoppen in een speldenknop.

Weten is vergeten wat de reis me heeft gebracht, spiralen van licht
fonkelen in haar kosmische pracht.
Het einde is als het begin wat niemand heeft gedacht, reizen in de
tijd is wat je in een droom verwacht.

J.J.v.Verre.

dinsdag 1 januari 2008

De Vuurpijl


De jaarwisseling gaat altijd gepaard met veel geknal en vuurwerk.

Het oude jaar wegschieten met vuurpijlen is iets wat me als kind

aan het denken heeft gezet.

Wat schieten we dan eigenlijk weg?

De tijd van pijn,het verlies,de negatieve zaken van het recente jaar?

Maar hoe kunnen we de tijd wegschieten met onze vuurspuwende pijlen?

De nieuwe tijd van het komende jaar heeft alleen een ander rugnummer.

Wordt het nieuwe jaar echt beter dan het oude?

Voor velen zeker niet en voor anderen mogelijk wel.

Waarom schieten we een jaar weg dat nog weinigen echt kennen?

Waren we echt klaar met het afgelopen jaar of zijn we nog wat

vergeten?

Vergeten te denken aan dingen welke we beluisteren,maar niet

echt horen.

Vergeten te luisteren naar onze innerlijke stem,die ons verhaalt

over rust,liefde en verdraagzaamheid.

Vergeten te geven aan hen die je steun nodig hebben.

Vergeten te zoeken wat we echt willen vinden.

Vergeten te worden wie we echt willen zijn.

Vergeten om echt wakker te worden.

Vergeten om jezelf helemaal te geven op het moment

dat het nodig was.

Vergeten om te vergeven en te weten dat alleen liefde

bestaat.

Vergeten te weten dat de tijd niet bestaat en dat

morgen of volgend jaar niets anders zijn dan illusies

van een onrustig heden.

Weten dat het nu of heden nimmer met een vuurpijl is

te verjagen.

Een grote pijl schiet door de oudejaar hemel en ontploft

in een rijke schakering van vele kleuren licht.

Het spektakel geeft de schoonheid van licht weer,

met als achtergrond:een mistige donkere hemel.

De lichtdeeltjes vallen weer terug op aarde,maar plotseling

lijken ze op te lossen in het niets.

De symbolische boodschap van deze vuurpijl,die ons wil

zeggen dat wegschieten niet mogelijk is.

Wegschieten is alleen een verandering van terugkomen.

Terug komen een veranderde vorm van verlaten.

Alles wat de aarde lijkt te verlaten blijft verbonden

met de tijd dat het nog op aarde was.

Terug keren is de cyclische gebeurtenis, die het

oude van het nieuwe jaar scheidt.


J.J.v.Verre.