vrijdag 11 januari 2008

Spiralen van licht.




Ritselende slangen, woekerende lianen en bedrupte bladeren
gaven het oerwoud zijn specifieke aanblik.
De tocht welke ik in mijn droom langs de Amazone maakte was
groen gekleurd en zat vol met vogel geluiden vermengd met
het gekrijs van mij onbekende dieren.
De boot voer langs overhangende mangrove bomen, kleine
nederzettingen met aanleg steigers, bootjes en spelende
kinderen.Het water werd steeds donkerder naarmate de zon achter
de bossen en struiken verdween.
De avond was plotseling ingevallen en ik realiseerde me
dat de boot die mij vervoerde geen bemanning had en de
enige passagier was ik zelf.
Een lichte schok sidderde door mijn lichaam toen ik begreep
dat de stuurman en passagier niet van elkaar verschilde.
Nadat er een scherpe bocht moest worden genomen kwam de maan
tussen de bomen te voorschijn en toverde een zilverkleurige
glans op het op het water.
Spiralen van licht schitterden over de boot en verspringende
schaduwen gaven de omgeving een bijna levendig karakter.
Mijn eerste angst verdween langzaam, mede door de fascinatie
van het maanlicht en de ongekend heldere sterrenhemel.
Het leek wel of het licht uit het water omhoog kwam en contact zocht met de
lichtdeeltjes aan de tropenhemel.
Plotseling begreep ik wat er eigenlijk gebeurde, de aarde had overdag de
zonnenenergie geabsorbeerd en straalde nu zijn eigen energie uit.

Een entiteit die in- en uitademt in verbondenheid met de gehele kosmos.
De lichtspiralen roteerden om een as van waterdamp en mijn boot veranderde
in een helder verlicht ruimteschip.
De idee dat water en lucht, boot en ruimteschip zo eenvoudig in elkaar
overgingen gaf mij een machtig gevoel van begrijpen en weten dat
een overgang naar een vierde ruimtedimensie mogelijk is.

Het felle licht beïnvloedde mijn denken en ik bemerkte dat geleidelijk
aan het licht mijn gedachten overnam en een werd met iets dat het gevoel
gaf van rust, herkenning en vertrouwdheid.

Het weten dat alles wat ik nu beleefde samenhang liet zien en mij de visie
toonde van een kosmische energie in verbondenheid met alles wat is.
Ik verliet het Amazonegebied en verplaatste me langs de sterrenhemel
naar een nieuw oord van ruimte en rust.
Het leek op een woestijn gebied, waarschijnlijk de Gobi woestijn en
plotseling zag ik de besneeuwde toppen van een uitgestrekt bergmassief.
Mijn gestuurde gedachten zochten in herinnering naar een bestemming.
Shangri-la of misschien wel het mythisch koninkrijk Shambhala.
Toen de besneeuwde mistige bergtoppen overgingen in gouden koepels
van pagoden waar het maanlicht op schitterde, wist ik zeker dat het
vorstendom Shambhala was gevonden.

Het gouden paleis, met zijn edelstenen torens en vijvers van smaragd.
De bron van gelukzaligheid.
Dit verborgen koninkrijk achter de Himalaya zou voor mij zichtbaar
worden en misschien kon ik de bakermat van de spirituele filosofie
betreden en zijn verlichte wijzen ontmoeten.
Het verborgen sanctuarium waarvan de toegangspoort op aarde ligt,
maar waar de beleving in een andere dimensie ligt opgesloten.
Het land waar de bron van bevrijding en vernieuwing wordt bewaard
en niet alleen de bezoeker, doch de gehele buitenwereld zal transformeren.
In dit bijzondere land zou de laatste en beslissende strijd tussen
het goede en het slechte plaats vinden.
De manicheïsche leer over de oorlog tussen het licht en het donker.
Het was en is de bron voor de filosofische ideeën binnen het
Tibetaanse boeddhisme.

Misschien dat in deze mythische verhalen alleen een reis naar je eigen
innerlijk wordt bedoeld, maar misschien is er wel een echte extra
dimensionale ervaring, die je ontgift van de haat, begeerte en illusie
en die de existentiële angst doet verwijderen en je bewustzijn helpt om
je onsterfelijkheid te accepteren.

Terwijl ik mijn gedachten raadpleegde om gegevens welke ik had
gelezen naar boven te halen, was plotseling het zichtbare verdwenen.
Er bestond geen verborgen land meer met gouden torens en ook
het ruimteschip was verdwenen.

Ik reisde verder langs de heldere hemel en nieuwe schaduwen
doemden uit het maanlicht tevoorschijn.
Net toen ik begreep dat mijn eigen denken de spelbreker was
geweest die het verblijf in het verborgen koninkrijk abrupt afbrak,
ging het licht uit.
Het pikkedonker gaf me een vreemde sensatie van opgesloten te
zijn in het veld van leegte.
Ik verlangde naar licht, naar beelden, naar kleur en naar een samenspel
van visuele prikkels en aansluitende gedachten.
Ik werd kleiner en kleiner en kon me verstoppen in een speldenknop.

Weten is vergeten wat de reis me heeft gebracht, spiralen van licht
fonkelen in haar kosmische pracht.
Het einde is als het begin wat niemand heeft gedacht, reizen in de
tijd is wat je in een droom verwacht.

J.J.v.Verre.

Geen opmerkingen: