De stem van de Zon.

De bron van onze aards bestaan is de Zon.
Deze dichtstbijzijnde ster staat op een afstand van 155 miljoen
kilometer van de aarde.
De Zon is een gele dwergster en omvat 99% van de massa van ons
gehele zonnestelsel.
De Zon bevat voornamelijk waterstof en voor een klein deel helium.
Per seconde wordt zo’n 600 miljoen waterstof in 596 miljoen ton
helium omgezet.
Ongeveer 4 miljoen ton komt als energie vrij in de vorm van
elektromagnetische energie.
Deze energie ontstaat door het fuseren(=samensmelten) van
4 waterstofkernen tot een heliumkern.
Van de Zon vliegt een constante stroom deeltjes weg met een
temperatuur van zo’n 100.000 graden Celsius.
Ze vliegen met een snelheid van 450 km per seconde en
deze zonnewind komt voorbij de baan van onze dwergplaneet Pluto,
op zo’n 10 miljard km van ons verwijderd.
Zonnevlekken zijn gebieden met zeer sterke magnetische activiteit
waardoor het energie transport van de hete binnenkant naar
de oppervlakte beperkt wordt.
Het magnetische veld veroorzaakt een sterke verwarming van de kern.
Het aantal zonnevlekken dat zichtbaar is varieert over
een 11 jarige cyclus.
Deze zonnecyclus heeft een belangrijke invloed op het aardse klimaat.

Minimale zonneactiviteit houdt verband met lagere temperaturen
op aarde en langere zonnecycli veroorzaken hogere temperaturen op aarde.
Waarschijnlijk heeft de Zon meer invloed op klimaat veranderingen op aarde,
dan veranderingen in onze dampkring en de invloed van planeten bij elkaar.
De zonne-energie zorgt voor warmte en licht, zonder deze twee grootheden zou
het leven op aarde niet mogelijk zijn.

De Grieken noemde haar helios en de Romeinen sol .
Vroegere beschavingen eerden de Zon als zonnegod en bouwden zonnetempels.
Een zonnegod is de Zon als godheid vereerd.
In veel oude culturen zoals bij de Egyptenaren,de Germanen,
Kelten en Azteken was dat het geval.
De Egyptenaren vereerden de ochtendzon, Chepri ;de god die met z’n schip
langs de hemel voer,Ra en de avondzon Atoem.

De lichtkracht van Achnaton,een van de meesters van Sirius,wordt beschreven
die het vrijkomen van kennis zou stimuleren.
We kennen de zonnetempel uit het verhaal van Kuifje en de Inca tempel in Peru.

Wat is nu de spirituele betekenis van onze zon?
Het is de brenger van het licht,de schepper van kleur,de drager van warmte .
De tovenaar van liefde en vrolijkheid en de boodschapper van einde en begin.
Wij mensen zijn geëvolueerde zonnekinderen, licht energieën die zijn gematerialiseerd.
Wij blijven als ex lichtwezens met de koperen ploert verbonden.
De Zon is de energie centrale van geest en materie, de verwekker van leven,
van denken, van voedsel en brandstof.
De astrologische betekenis van de Zon vinden we terug bij de oude Grieken.
De Zon werd gezien als lichtgever.
Apollon (Apollo), de ambassadeur van de Zon was de boodschapper van het
innerlijke licht.
“Ken u zelve”was de zinspreuk op zijn grafsteen in Delphi.
Dit schetst het belang van Apollo als symbool van bewustzijn.
Deze god werd niet gezien als de Zon zelf.
Hij droeg de Zon dagelijks van oost naar west.
De eigenlijke Zon was ver weg en onaantastbaar.
Dat was de kern,de essentie van het leven,onbenaderbaar
en niet te begrijpen.
Apollo’s menselijke gedaante laat zien dat hij een weerspiegeling is
van de menselijke geest.
Een instrument voor het onbeschrijfelijke.
Het is daarom niet verwonderlijk dat zowel Pythagoras als Plato
beiden een voorkeur hadden voor de figuur van Apollo.
Apollo als voorbeeld van het filosofisch denken.

Apollo de heerser van de wereld,de profeet,de genezer en de cultuur brenger.
Op munten uit Delphi zien we afbeeldingen van de navelsteen,als een punt in het midden van een cirkel.
Delphi,de navel van de aarde,het centrum waar het licht
incarneerde op aarde.
De cirkel werd in verband gebracht met Apollo,vanwege de enorme
omtrek van de zon.
De cirkel zonder begin noch einde en als teken van de
goddelijke eeuwigheid.
In de astrologie wordt dit teken nog steeds gebruikt om
de Zon te symboliseren.
Asklepios zelf zou de zoon van Apollo zijn, een als mens geïncarneerd
deel van deze godheid.
De Grieken zagen ziekten als een combinatie van lichamelijke en geestelijke discongruentie.
Afgesneden te zijn van het licht van de zon.
In de schaduw van de duistere krachten.
Om de harmonie in de ziel te herstellen,werd gebruik gemaakt van muziek
en werd er gewerkt met de interpretatie van dromen,die de stap
naar het onbewuste zette.

Muziek gaf de stem weer van de kosmische sferen,het geluid van de
galactische harmonie.
De stem van de zon roept nog in stilte en we zullen ver in onze
herinnering terug moeten gaan om de muziek van haar licht te horen.

J.J.v.Verre.