Droomtijd.

Ver weg in mijn denken ligt een plek waar ik aanwezig was. In het wiegende ritme van de trein sloot ik even mijn ogen. Het traject tussen Gramsbergen en Hardenberg inspireerde mijn geest tot diepe introspectie van een vergeten verleden. Heldere beelden werden zichtbaar in een droomtoestand vanuit een slaaptijd van hooguit 2-3 minuten. Een droom die ik nog nimmer op zo’n wijze had ervaren. Het beeld van een man rond 40 jaar,gekleed in een zwart pak met een relatief lang jasje,met een wit overhemd met opstaande witte boord. Donker haar met borstelige wenkbrauwen. Hij was aan het werk, staande achter een houten bureau. Hij schreef en was linkshandig. De pen was lang en leek wel van zilver. Ik las de tekst die hij het papier had toevertrouwd. Het leek op een preek,want ik ontwaarde het woord heiland. Deze man moest een dominee zijn en mijn denken voelde zich sterk aangetrokken tot deze persoon. Ik herkende niet zijn omgeving,maar voelde een sterke verwantschap met zijn innerlijke zijn. Een gevoel van diepe liefde voor een bekende onbekende. Ik keek naar deze man alsof het een familiefilm betrof van een nooit gekende overgrootvader en probeerde specifieke karaktertrekken te ontwaren. Ik voelde het leven uit die vergane tijd,proefde de sfeer en dronk de lucht. Ik was weer even thuis in een ander leven en wist zeker dat ik deze man was. Terwijl ik deze beelden zag wist ik dat ik sliep en droomde. Ik wist ook dat ik op dat moment in de trein zat. De sterke herinnering aan deze gebeurtenis en het terug kunnen zien van zoveel details,maakt dat deze belevenis ongewoon is voor een lucide droom. Toen ik weer wakker werd wist ik zeer zeker dat er een persoonlijke relatie bestond tussen die in het zwart geklede man en mijn innerlijke zijn. Een projectie van het tijdloze in het verleden. Mijn eerste gedachte was om de kerken rond het reistraject te bezoeken en te onderzoeken of er foto materiaal en geschriften van gelijkende dominees voorhanden waren. Ik heb dit nog niet gedaan en zal dat waarschijnlijk ook niet doen,omdat ik niet de omgeving herkende maar alleen de klik met die man.Die man was een vergeten herinnering voor mij.Een sterk gevoel van déjà vu.
Het is niet de materie die ons herkenning schenkt,maar de geest.Het weten dat we allen verbonden zijn met het veld van energie,dat ons laat denken,laat scheppen en ons met het bewustzijn verbindt.Een droomtijd in het ritme van de versnelling.

J.J.v.Verre.