De grootste fout die wij als mensen kunnen maken is te denken, dat wij degenen zijn die denken. We zijn geen verzameling gedachten, we zijn iemand anders. Iemand die zeker niet dezelfde is als de denker of de doener. We zijn in wezen het fundamentele die de denker of doener ontmoet in zijn geest. Het zijn is de ongemanifesteerde vorm van energie welke een interactie aangaat met een lichaam en zo het bewustzijn genereert. Het lichaam wordt geanimeerd door het zijn, maar wordt door de geest in de war gebracht, die het denken als iets van zichzelf beschouwt. Als wij de denkers noch de doeners zijn, wie is er dan verantwoordelijk voor onze daden? De wet van oorzaak en gevolg of worden wij geprogrammeerd door een mega bewustzijn dat alle ontvangers in zijn web energetisch onder controle heeft? Nee, wij blijven als mensen in deze aardse beleving zelf verantwoordelijk voor alles wat wij doen en ook denken. Misschien is in een ruimer kader gezien een mens zelf wel verantwoording verschuldigd voor alles wat hem of haar overkomt, ook al bestaat er in eerste instantie geen directe relatie tussen het gevolg en een eventuele oorzaak. De illusie dat wij zelf de denker zijn wordt gevoed door het feit dat wij met bepaalde gedachtes aan de slag gaan en daar een creatie van maken. Die creatie geeft ons het gevoel dat wij zelf de schepper zijn, maar we zijn slechts de uitvoerder van aangedragen ideeën. Het lijkt alsof wij zelf die ideeën verwerken en omzetten in een bewuste handeling, maar ons zelf kan alleen handelingen of daden tegenhouden en soms initiëren, maar heeft slechts een bescheiden rol in de regie. De rol van lokale regisseur is voornamelijk weggelegd voor het ego. Onze mogelijkheden om ons lichaam te leiden, te besturen is eigenlijk maar heel beperkt, maar toch wordt steeds de suggestie gewekt dat wij dat zelf in de hand zouden hebben. Misschien berust een vrije wil alleen op een soort van veto dat het zijn kan uitspreken. Misschien is het ego wel een zelf denkend systeem van aaneengeschakelde hersencellen, die gedachtes opvangt en het denken richt op die zaken die het voortbestaan van het ego vergemakkelijken. Het ego gericht op het overleven en voortplanten van de soort en het onthouden van handigheidjes die het leven op aarde plezieriger en lichter en leefbaarder maken.
Misschien zitten er in gevangenissen alleen maar onschuldige zielen van wie het veto van het zijn niet werd gehoord.Onschuldig niet, want een ieder blijft zelf de verantwoording dragen voor zijn daden. Omtrent het straffen lopen we in een nieuwe valkuil en wijken de verschillende opvattingen nogal uiteen, waarschijnlijk is het doeltreffender om de toegankelijkheid van het zijn en het gevoel van liefde te versterken en daarmee de gewetensfunctie te verbeteren. Ook bestaan er verschillende ziekteprocessen waarbij de relatie met het zijn is verstoord en ook hierbij is een goede diagnostiek van belang om een aangepaste behandeling in te zetten. Zodoende kan het wezen, het zijn, een voldoende krachtige stem laten horen, om de loop der gebeurtenissen te kunnen beïnvloeden.
Misschien is deze beschouwing alleen maar onzin, maar misschien ook niet. De waarheid omtrent deze opvatting ligt niet binnen ons dualistische denken, maar kan alleen worden bewaard als meerdere mensen zo gaan denken. Binnen de spirituele filosofie zijn meerdere waarheden omtrent deze beschouwing mogelijk. Nieuwe opvattingen over het meer dimensionale karakter van de werkelijkheid kan ons leren een waarheid in een ander perspectief te zien. Het zijn, ons wezen, berust op goddelijke liefde en de mens zal moeten leren deze kracht te gebruiken om de kwaliteit van al het leven op aarde te verbeteren.
Ik ben jij, jij bent mij en wij zijn zij met ons erbij.
J.J.v.Verre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten