Het concept van beschermengel komt vooral voort uit de Abrahamitische religies, zoals het christendom, jodendom en de islam, die alle drie geloven dat Abraham een belangrijke aartsvader is en waar een beschermengel een spiritueel wezen is dat door God is toegewezen om een individu te beschermen, begeleiden en voor hem te bidden. In een bredere, moderne spirituele context hoeft een beschermengel niet strikt religieus te worden gezien. Het kan ook staan voor je hogere zelf of innerlijke wijsheid, voor een spiritgids of een welwillende voorouder, een universele energie van bescherming en liefde, maar ook als personificatie van je eigen intuïtie.
In de stille afzondering van de meditatie, waar de dagelijkse kakofonie van het aardse bestaan wegsterft, wacht een bijzondere ontmoeting. Het is een samenkomst welke zich onttrekt aan het grove materiaal van onze wereld, want zij speelt zich af in het tere weefsel van onze aandacht zelf. De beschermengel meditatie is niet louter een techniek van ontspanning, maar veeleer een poëtische daad van de geest, een poging om vorm te geven aan het vormloze en een stem te verlenen aan de diepe stilte die in ons allen resoneert. Filosofisch bezien rust deze praktijk op een intrigerende paradox, namelijk de mens, een wezen dat zich vaak eenzaam waant in een immense en onverschillige kosmos, richt zich tot een entiteit die geheel en al uit zijn eigen bewustzijn lijkt te zijn ontsproten. Is deze engel dan een projectie, een psychologisch hulpmiddel, of een werkelijke, autonome aanwezigheid? Deze vraag, hoe wezenlijk ook, is eigenlijk niet relevant. De waarde schuilt niet in het metafysische statuut van de engel, maar in de kwaliteit van de relatie die wordt aangegaan. De beschermengel fungeert als een archetype van de ander binnenin ons, een belichaming van onvoorwaardelijke acceptatie die niet oordeelt, maar waarneemt.
In deze vorm van meditatie sluit men de ogen en daalt af in de innerlijke gewelven. Daar, in de schemering tussen waakbewustzijn en droom, wordt de verbeelding niet ingezet als een vlucht uit de werkelijkheid, maar als een fijnzinnig instrument om haar diepere lagen te verkennen. Het visualiseren van licht, van vleugels, van een gelaat, is een symbolische taal. Het is de ziel die communiceert in beelden, zoals een dichter dat in metaforen doet. Die vleugels zijn geen anatomische wonderen, maar de tastbare manifestatie van een verlangen naar geborgenheid. Het licht is niet een gewone fotonenbundel, maar de belichaming van zuivere, niet-oordelende aandacht.
De kern van deze oefening is de dialoog. In de stilte stelt de mens zijn vragen, niet met de verwachting van een gedicteerd antwoord uit de wolken aan de hemel, maar met de hoop de eigen, innerlijke wijsheid, die vaak overstemd wordt door de drukte, opnieuw te kunnen beluisteren. De stem van deze engel is het plotselinge inzicht, de intuïtieve gewaarwording, de ontspannen vrede die onverwacht in het hart daalt. Het is de herinnering dat wij niet enkel een monoloog zijn, maar een universum in dialoog met zichzelf. Onze angsten, twijfels en onze verlangens worden niet weggenomen, maar worden gestald in een ruimte van compassie, welke wij zelf creëren.
In wezen is de beschermengel meditatie een oefening in vertrouwen, een daad van filosofische overgave dat de werkelijkheid meer omvat dat wat meetbaar en weegbaar is. En het is een daad van persoonlijk vertrouwen dat er, diep in de eigen psyche, een bron van kalmte en richting aanwezig is, hoe versluierd die soms ook mag zijn. De engel is uiteindelijk de personificatie van dat vertrouwen zelf, een brug tussen het eenzame individu en de overweldigende totaliteit van het bestaan. Het is een brug die we, keer op keer, in de stilte van ons eigen hart, opnieuw opbouwen. Het is een stille ontmoeting waarin de ziel, via de metafoor van de engel, in gesprek gaat met haar oneindige potentie, met haar stilte.
vleugels van stralen geweven
dragen mij zo effen en zacht
licht zonder schaduw te geven
dwaal ik rond in lucide vacht
beschermen zonder te slapen
stil waken en onzichtbaar nabij
wacht op de komende taken
zonder mij geen dag voorbij
gedragen door licht van liefde
waar angst en pijn verdwijnt
was ongeloof dat mij griefde
tot je bede aan mij verschijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten